LECONTE

سلامنمیدونم کسی هنوز اینجا رو میخونه یا نه، ولی دلیل نوشتن این چند سطر اینه که چند روز پیش یکی از دوستان قدیمی وبلاگی از طریق اینستاگرام برادرم جویای احوالم شده بود، من یه حدسی زدم و در یک وبلاگی که فکر میکردم متعلق به ایشونه پیغام گذاشتم ولی چون مطمئن نیستم که حدسم درست باشه، گفتم اینجا اعلام حضور کنم شاید این عزیز سالی یک بار اینجا رو بخونه.اول اینکه خیلی خیلی خیلی متشکرم از احوال پرسی، بسیار برام ارزشمند و خوشحال کننده بود که در گوشه ذهن کسی بودم و این وقت و انرژی رو گذاشته که از طریق واسطه جویای حالم بشه. خیلی زیاد ممنونم.دوم اینکه خوشبختانه یا متاسفانه من در اینستاگرام، توییتر، فیسبوک، لینکدین یا هرگونه شبکه اجتماعی دیگه‌ای فعالیت ندارم. وبلاگ رو هم نبستم چون هر چند وقت یک بار میام و از طریقش مطالب دوستان رو میخونم، اگر مطلبی نوشته باشن، وگرنه همونجور که میدونین اینجا هم فعالیتی ندارم.سوم اینکه من همچنان نفس میکشم.چهارم اینکه امیدوارم تمام کسایی که یه زمانی با بودنشون کنارم در اینجا بهم انرژی میدادن، چه وبلاگی چه آشناهای نزدیکتر، زندگی بر وفق مرادشون باشه، سختی های زندگی رو آسون بگذرونن، خوشی هاشون پایدار باشه و غمهاشون کم و زودگذر. امیدوارم به آرزوهاشون رسیده باشن و بازم برسن، و در نهایت امیدوارم تن خودشون و عزیزانشون سلامت و دل خودشون و عزیزانشون خوش باشه.بازم ممنونم. + نوشته شده در  جمعه بیست و چهارم تیر ۱۴۰۱ساعت 3:34  توسط leconte  |  LECONTE...ادامه مطلب

شیرین بود. خیلی خیلی خیلی شیرین.

 

 

LECONTE...

LECONTE...

به توصیه دوستان شبها گوشی را روی ایرپلین مود می گذارم تا از تشعشع امواج مضری که نمی دانم چیستند و چه مضراتی دارند در امان بوده و خواب بهتری را تجربه کنم.

به جز شبایی که دلم برات تنگ می شه، که اونوقت روی ایرپلین مود نمی ذارم؛ شاید یه وقت نصف شب از خواب بیدار شدی و دیگه خوابت نبرد و دلت خواست باهام حرف بزنی.

خیال واهیه؟ اشکال نداره.

 

 

 

LECONTE...

احساس کسی رو دارم که توی یه آزادراه خیلی خیلی طولانی، از ماشین پیاده ش کردن و خودشون به مسیر ادامه دادن. هیچ ماشین دیگه ای هم نمیزنه بغل تا سوارش کنه و همه، سریع یا کند، از کنارش رد می شن و طرف شروع می کنه به پیاده راه رفتن تا وقتی که جونش بالا بیاد و بیفته زمین و راحت شه.

چند روزیه که به شدت دلم می خواد روحم رو استفراغ کنم.

 

 

 

LECONTE...

فالو آس (هیم) آن اینستاگرام.

camuswood

 

 

 

LECONTE...

تصور کنید که با خود قرار گذاشته اید یک هفته دیگر خودکشی کنید. در این یک هفته چه کار می کنید؟

 

 

 

LECONTE...

یک انقدر راجع به خودکشی با این و اون حرف زدم، اگر فردا برم زیر ماشین و له شم، همه فکر می کنن که قرص خوردم و خودمو خلاص کردم. اون یک درصدی هم که حرف خونواده رو باور می کنن، مطمئنن که خودم خودمو پرت کردم زیر ماشین و در واقع تصادفی در کار نبوده. نباید راجع به چیزی که قطعی نیست حرف زد. فقط وقتی راجع به خودکشی حرف بزنین که مطمئنین خودکشی می کنین و درست هم انجامش می دین. وقتی انجامش ندین، حس اعتماد مردم بهتون از بین می ره. دیگه زیاد نمی تونن روتون حساب کنن. حق هم دارن. دو ساعت یازده الی دوازده شب، ساعتیه که آدم هی کانتکت هاش رو چک می کنه، ببینه حال کی رو بپرسه بهتره LECONTE...ادامه مطلب

همه چیز یه سوء تفاهم بود. همه فهمیدن من کار اشتباهی نکردم و باهام خوب شدن. منتها یا از سر غرور و یا از سر خجالت و یا هر دو، مثل سابق باهام نبودن. تنها قربانی خواب رنوی بیچاره بود که بنده خدا یکی رو پیچونده بود و سر بزنگاه طرف مچشو گرفت. طفلک. رنو توی خواب هم طفلکه. بعدش یک نفر رو از طبقه سوم یا چهارم یه ساختمون پرت کردم پایین. چون یه نفر رو که من خیلی دوسش داشتم مسخره کرد. بعدش فرار. فرار. فرار. فرار. فرار. و عاقبت رهایی. خوبی خواب اینه که آدم توش مراعات نمی کنه. بدیش اینه که بیدار می شی می بینی خواب بودی.       LECONTE...ادامه مطلب

وقتی با یه نفر می ری یه جایی و بعد از یه مدتی اون جا سر جاشه ولی اون یه نفر سر جاش نیست، هر بار که می ری اونجا، اونجا دیگه اونجا نیست. گاهی مغز آدم درست کار نمی کنه. وقتی که با یه نفر یه جا نمی ری و بعد از یه مدتی اون جا سر جاشه ولی اون یه نفر سر جاش نیست، بعد هر بار که می ری اونجا، بازم اونجا دیگه اونجا نیست. حس کردن جای خالی کسی در جایی که هیچ وقت اونجا نبوده، از مشکلات مغزیه. احتمال قریب به یقین درمان هم داره. منتها نمی دونم چند درصد از آدمها دلشون می خواد این مشکل رو درمان کنن. یکی از خوبی های وبلاگ در این دوران اینه که دیگه خبری توش نیست. فیسبوک و اینستاگرام LECONTE...ادامه مطلب